Miesiąc: maj 2022

 

 

Od decyzji administracyjnej wydanej w pierwszej instancji przysługuje nam odwołanie do organu wyższego stopnia.  

Zawsze warto zapoznać się z pouczeniami zawartymi na końcu decyzji, w których organ wskazuje do kogo i jak się odwołać.

 

Forma odwołania

Kodeks postępowania administracyjnego nie wskazuje żadnej konkretnej formy odwołania. Zgodnie z art. 128 Kodeksu postępowania administracyjnego, odwołanie nie wymaga szczegółowego uzasadnienia. Wystarczy, jeżeli z odwołania wynika, że strona nie jest zadowolona z wydanej decyzji. Przepisy szczególne mogą ustalać inne wymogi co do treści odwołania.

W odwołaniu należy więc wskazać, że nie zgadzamy się z decyzją w całości, bądź że nie zgadzamy się z jakąś jej częścią. Natomiast jeżeli mamy konkretne zarzuty np. nie przesłuchano świadka, nie dokonano oględzin, to warto nasze zastrzeżenia przedstawić. Podobnie jeżeli w naszej ocenie organ pewnych okoliczności nie uwzględnił, bądź niewłaściwie je zinterpretował . Powyższe zastrzeżenia należy uzasadnić.

Istotnym jest, że do odwołania możemy załączyć dowody np. pisma które w naszej ocenie są istotne dla rozpoznania sprawy, bądź wskazać że wnosimy o przesłuchanie świadka lub przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego. Ważne aby umotywować dlaczego dowód taki należy przeprowadzić.

 

Termin i miejsce złożenia odwołania

Odwołanie kieruje się do organu wyższego stopnia, ale za pośrednictwem organu, który wydał decyzję, co oznacza że wysyłamy je na adres organu wydającego zaskarżoną decyzje. Termin na wniesienie odwołania to 14 dni od dnia otrzymania decyzji. Jeżeli decyzja miała formę ustną, to termin 14 dni należy liczyć od jej ogłoszenia.

 

Wykonanie decyzji i zrzeczenie się prawa do odwołania

Wniesienie odwołania powoduje, że decyzja nie ulega wykonaniu, za wyjątkiem dwóch przypadków:

1. decyzji został nadany rygor natychmiastowej wykonalności;
2. decyzja podlega natychmiastowemu wykonaniu z mocy ustawy.

 

Decyzja nie ulega również wykonaniu w okresie 14 dni na wniesienie odwołania, jednak i tu są dwa wyjątki:

1. wszystkie strony zrzekły się odwołania;
2. decyzja jest zgodna z żądaniem wszystkich stron.

 

Instytucja zrzeczenie się prawa do odwołania ma istotne znaczenie w sytuacji gdy decyzja jest dla nas korzystna i zależy nam na szybkim jej wykonaniu np. decyzja o pozwoleniu na budowę.

 

Działania organu I instancji

Jeżeli odwołanie wniosły wszystkie strony, a organ administracji publicznej, który wydał decyzję, uzna, że to odwołanie zasługuje w całości na uwzględnienie, może wydać nową decyzję, w której uchyli lub zmieni zaskarżoną decyzję. Podobnie w przypadku, gdy odwołanie wniosła jedna ze stron, a pozostałe strony wyraziły zgodę na uchylenie lub zmianę decyzji zgodnie z żądaniem odwołania.

Jeżeli organ pierwszej instancji nie uwzględni odwołania, obowiązany jest przesłać odwołanie wraz z aktami sprawy organowi odwoławczemu w terminie siedmiu dni od dnia, w którym otrzymał odwołanie.

 

Działania organu odwoławczego

Organ odwoławczy rozpoznając odwołanie ma możliwość przeprowadzenie dowodów wskazanych przez odwołującego. Organ może również wstrzymać wykonanie decyzji wydanej z rygorem natychmiastowej wykonalności.

Organ odwoławczy po rozpoznaniu odwołania wydaje decyzje, w której:

1) utrzymuje w mocy zaskarżoną decyzję albo

2) uchyla zaskarżoną decyzję w całości albo w części i w tym zakresie orzeka co do istoty sprawy albo uchylając tę decyzję – umarza postępowanie pierwszej instancji w całości albo w części, albo

3) umarza postępowanie odwoławcze.

Organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji, gdy decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie.

 

Zakaz orzekania na niekorzyść

Organ odwoławczy nie może wydać decyzji na niekorzyść strony odwołującej się, chyba że zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo lub rażąco narusza interes społeczny.

 

W przypadku wątpliwości co do treści odwołania, zapraszam do kontaktu z Kancelarią.

 

 

 

W poprzednim wpisie opisano sposób wypowiedzenia umowy najmu. Dziś przedstawiam umowę, która może znacznie uprościć opuszczenie lokalu przez niepłacącego lokatora. 

Kto może zawrzeć umowę najmu okazjonalnego

Umowa najmu okazjonalnego pojawiła się w 2009r. w nowelizacji ustawy o ochronie lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Umową najmu okazjonalnego lokalu jest umowa najmu lokalu mieszkalnego, którego:

– właściciel, będący osobą fizyczną, nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie wynajmowania lokali;

– zawarta na czas oznaczony, nie dłuższy niż 10 lat.

Załączniki do umowy

Najistotniejszą różnicą umowy najmu od umowy najmu okazjonalnego są załączniki do umowy.

Do umowy najmu okazjonalnego lokalu załącza się w szczególności:

1) oświadczenie najemcy w formie aktu notarialnego, w którym najemca poddał się egzekucji i zobowiązał się do opróżnienia i wydania lokalu używanego na podstawie umowy najmu okazjonalnego lokalu w terminie wskazanym w żądaniu;

2) wskazanie przez najemcę innego lokalu, w którym będzie mógł zamieszkać w przypadku wykonania egzekucji obowiązku opróżnienia lokalu;

3) oświadczenie właściciela lokalu lub osoby posiadającej tytuł prawny do lokalu, o którym mowa w pkt 1, o wyrażeniu zgody na zamieszkanie najemcy i osób z nim zamieszkujących w lokalu wskazanym w oświadczeniu; na żądanie wynajmującego załącza się oświadczenie z podpisem notarialnie poświadczonym.

Opróżnienie lokalu

Co do zasady, zgodnie z art. 1046 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, jeżeli dłużnik ma wydać nieruchomość lub statek albo opróżnić pomieszczenie, komornik sądu, w którego okręgu rzeczy te się znajdują, wezwie dłużnika do dobrowolnego wykonania tego obowiązku w wyznaczonym stosownie do okoliczności terminie, po którego bezskutecznym upływie dokona czynności potrzebnych do wprowadzenia wierzyciela w posiadanie. Z tym, że w myśl art. 1046 § 4 Kodeksu postępowania cywilnego, wykonując obowiązek opróżnienia lokalu służącego zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych dłużnika na podstawie tytułu wykonawczego, z którego nie wynika prawo dłużnika do lokalu socjalnego lub zamiennego, komornik usunie dłużnika do innego lokalu lub pomieszczenia, do którego dłużnikowi przysługuje tytuł prawny i w którym może zamieszkać. Jeżeli dłużnikowi nie przysługuje tytuł prawny do innego lokalu lub pomieszczenia, w którym może zamieszkać, komornik wstrzyma się z dokonaniem czynności do czasu, gdy gmina właściwa ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu, na wniosek komornika, wskaże dłużnikowi tymczasowe pomieszczenie, nie dłużej jednak niż przez okres 6 miesięcy. Po upływie tego terminu komornik usunie dłużnika do noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsca noclegowe wskazanej przez gminę właściwą ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Usuwając dłużnika do noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsca noclegowe, komornik powiadomi właściwą gminę o potrzebie zapewnienia dłużnikowi tymczasowego pomieszczenia (M. Walasik, Poddanie się egzekucji przez najemcę okazjonalnego, Rej. 2011, Nr 3.)

Powyższe oznacza, iż do umowy dołącza się oświadczenie, w którym najemca wskazuje, że w przypadku gdy umowa zostanie rozwiązana posiada on możliwość przeprowadzenia się do innego lokalu, a właściciel tegoż lokalu zgadza się go przyjąć. Oświadczenie to spisuje się u notariusza. Poddanie się egzekucji oznacza, że bez skierowania sprawy do sądu, komornik może usnąć wraz z funkcjonariuszami Policji najemcę z lokalu najmowanego do lokalu wskazanego w oświadczeniu.

Istotnym jest, iż w przypadku gdy najemca utraci możliwość skorzystania w razie rozwiązania umowy z lokalu wskazanego w oświadczeniu, to zobowiązany jest w terminie 21 dni podać nowy lokal wraz z oświadczeniem właściciela.

Kaucja zabezpieczająca

Zawarcie umowy najmu okazjonalnego lokalu może być uzależnione od wpłacenia przez najemcę kaucji zabezpieczającej pokrycie należności z tytułu najmu okazjonalnego lokalu przysługujących właścicielowi w dniu opróżnienia lokalu oraz ewentualnych kosztów egzekucji obowiązku opróżnienia lokalu. Kaucja nie może przekraczać sześciokrotności miesięcznego czynszu za dany lokal.

 

 

Podsumowując umowa najmu okazjonalnego może umożliwić usunięcie np. niepłacącego czynszu lokatora bez konieczności wszczynania postępowania sądowego o eksmisję.